انشا با موضوع آزاد درباره نماز
مقدمه:
تجلی نور در قلب ها و تعدی کبودی در مغزها دو تضاد قابل لمس اند، برای امر مهم فریضه ی الهی یعنی نماز که بشریت با بهره گیری از آن نور را در وجود می پروراند و کبودی را از خاطر دور می سازد.
تنه انشاء:
نیکو باد پروردگاری که قوت انس را نماز قرار داد و خشوع و خضوع را در بطن آن به بشریت آموخت و روح را به مدد آن جلا بخشید و سجود را برای حق شناسی در برابر حق نهاد تا آدمیزاد در هر لمحه ایی از روزگار با یاد و خاطر او همراه با خورشید طلوع و همراه ماه غروب کند. به راستی که مدح و مدیح برای خدایی است که جهان را بر پایه ی چند ستون تعبیه کرد و آمد و شد روز و شب را تنها با یک گردش مقرر ساخت. او کسی است که در ابتدای سوره ی حمد اینگونه می فرماید:«خداوندی که صاحب روز جزا است».یعنی انسان را وادار می سازد.انسان این جمله را17 مرتبه در طول روز همراه با پنج وعده نماز تکرار کرد تا در هر ثانیه برایش یادآور شود او بخشایش گر و بخشنده ایی است که تمام هستی با دستان او و از طین و از نفس او محیا گشته است.
پس چنین پروردگاری مورد شکر قرار نمی گیرد؟نماز رفته رفته برای قوانین خاصش انسان را ملزم به اجرای اوامر الهی می سازد و ناگزیر به اجرای احکامی که نماز به آن ها تاکید دارد.
اگر به بطن نماز وارد شویم درمی یابیم که تنها وسیله ایی برای شکر از پروردگار نیست!بلکه درسی بزرگ است که خداوند در پنج وعده آن را تکرار می کند تا شاید در میان ما کسی به عمق و درک درست آن دست یابد. نماز یک معجزه ی الهی است. راهی رو به افق های روشن که چشمان بشریت از دیدن آن عاجز مانده است و هاله ایی از مه و سیاهی از شدت نور کاسته است. آری نماز دیکته ایی است که روزانه پنج بار گفته می شود.با آنکه شاید زمانش به پنج دقیقه هم نرسد،اما به اندازه ی سن تمام بشریت از زمان خلقت آدم و حوا همراه خود پند دارد. آری خدا هنوز منتظر است تا شاید یکی دیگر از همان گمراه شدگان درش را بکوبد.
انشا با موضوع آزاد درباره نماز
