در حدود دو میلیون سال پیش انسان های اولیه به دلیل تغییرات آب وهوایی به مرور زمان از قاره آفریقا به قاره های اطراف از جمله آسیا مهاجرت کردند. این انسان های راست قامت حدود یک تا دو میلیون سال پیش وارد سرزمین ایران شدند. آن ها در گروه های کوچکی زندگی می کردند و برای پیداکردن آذوقه از جایی به جای دیگر می رفتند. می خواهیم شما را با حقایق جالبی از زندگی انسان های نخستین آشنا کنیم

انسان های اولیه با شکستن سنگ ها، تراشه هایی از سنگ با لبه های تیز می ساختند که مانند چاقو می شد ازآن ها استفاده کنند. آنها با این وسیله ها پوست ضخیم حیوانات را می بریدند و گوشت را از استخوان جدا می کردند. انسان های اولیه برای گرم کردن خود و درست کردن غذا از آتش استفاده می کردند و حیوانات درنده را فراری می دادند، به مرور زمان این انسان ها ابزارهای سنگی ساختند که بزرگتر بود که مهم ترین آن ها ابزاری با نوک و لبه تیز بود که به آن تبر دستی گفته می شد. این مدت از زندگی انسان که مدت زیادی از آن با عصر یخبندان همزمان بود را پارینه سنگی قدیم می گویند. باستان شناسان ابزارهای سنگی به جا مانده از آنها را در نزدیکی دریاچه و رودخانه های قدیمی در استان های بلوچستان، هرمزگان، آذربایجان،خراسان و گیلان یافته اند.

جالب است  که بدانید ابزارهای سنگی این انسان ها همراه با سنگواره حیواناتی مانند خرس و بزکوهی در غاری به نام دربند در اطراف استان گیلان کشف شده است. حدود دویست هزار سال پیش دوره ی پارینه سنگی میانی آغاز شد. در این دوره انسان های دیگری به ایران آمدند که آن ها را نئاندرتال می گویند. گروه های نئاندرتال هم درغارها و هم در محیط های باز نزدیک چشمه ها و رودخانه ها به صورت کوتاه مدت ساکن می شدند.